گفتگوهایی در باب علوم انسانی با ابتکار دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه گوهرشاد آغاز شد. این نشست ها که با محوریت بالا بردن ظرفیت علمی دانشجویان برگزار می شود؛ در موضوعات مهم اجتماعی و اقتصادی و سیاسی نشست هایی را برگزار می کند. در این نشست از این سلسله نشست‌ها دکتر حسام سلامت؛ استاد دانشگاه تهران به عنوان سخنران برنامه حضور داشت. ایشان سخنان خود را با ضرورت یکجا شدن و کنار هم قرار گرفتن با نقل قولی از هانا آرنت آغاز کردندو به این نکته اشاره کردند که امروزه بسیاری از حکومت ها از یکجای شدن هراس دارند و می کوشند که مردم بیشتر در خلوت خانه خود قرار بگیرند.
دکتر سلامت با تقسیم بندی بحث ابتدا از آینده صحبت کرد، او گفت: آینده را باید تصور کرد، آینده را باید در افق دید. تخیل باید رو به آینده باشد و باید برای این کار قدرت تخیل داشت. دکتر سلامت با تفاوت قائل شدن بین تخیل و توهم به یه این نکته اشاره کردن که اتوپیایی فکر کردن یعنی نوعی اندیشه انتقادی؛ فکر کردن به جوامع آرمانی؛ هرچه وضعیت خراب تر باشد ضرورت اتوپایی اندیشیدن بیشتر است؛ باید واقع بین بود و ناممکن را طلب کرد، این شعاری است که جنبش ملی 1368 فرانسه آن را بیان کرد و در این زمانه باید آن را دنبال کرد. در ادامه در مورد خود دانشگاه گفته شد؛ دانشگاه بخشی از فرایند توسعه در غرب بود و اولین نهادی که جهان سنت خواست آن را از بین ببرد. ایشان گفتند که پرسش از امکان نجات دانشگاه به عنوان نهادی است که مدرنیته و مدرن بودن رابوجود می آورد.
دکتر سلامت افزودند که برای دانشگاه چند کارکرد است که اگر این کارکردها از او گرفته شود آینده ای نخواهد داشت:
1. دامن زدن به دانش: یعنی تا امکان دارد به علوم انسانی دامن زده شود، دعوت کردن به دانش های انسانی برای رشد جامعه و تفکر جمعی؛ یعنی دعوت به خود اندیشی، زیرا موضوع علوم انسانی خود انسان های هستند و اینکه چگونه به آنچه که هستیم، تبدیل شدیم، کار علوم انسانی فکر کردن به نقش ها است.
2. مساله اجتماعی: ساختن اجتماع؛ یعنی اشکال هایی از با هم بودن، پیدا کردن دلایلی برای باهم بودن. اجتماع سازی، یعنی ساختن جهانی جدید.
3. ساختن ملت: دانشگاه اگر یک رسالت داشته باشد، خط مقدم ساختن ملت است. ساختن ملت به رغم تفاوت های قومی، سیاسی، و مذهبی؛ ساختن یک کل به شکل مساویانه. همه شمول یعنی وحدتی در عین کثرت.
در پایان ایشان با اشاره به اینکه باید کتاب هایی خواند که با آنها می توان مساله یا مساله های خود را توضیح داده و حل کنیم.برای مثال زمانی که مارکس می خوانیم باید بدانیم با خواندن مارکس به چه مساله ای می توانیم فکر کنیم و یا اینکه چه مساله ای را می فهمیم. سخنان خود را به پایان بردن.